Eşimden ses yok, kardeşim ve ailesinden de… Babam da ablam da koşup gelirdi ama kimse gelmemişti. Herkesin öldüğünü düşündüm, ben de orada kıvranarak ölecektim… Çok soğuktu, sağanak yağmurun sesi tüm şiddetiyle aşağıdan duyuluyordu. Bir kaç saat sonra yağmur dinmeye başlayınca dışardan insanların sesi gelmeye başladı, telaşla bir şeyler yapmaya çalıştıkları belliydi ama ne yapabilirlerdi ki? Bütün gücümle ‘imdat, kimse yok mu’ diye bağırdım ama hiçbiri duymadı beni.
Sonra birileri beni duydu; ‘seni ordan çıkaracağız ama biraz zaman alacak, sabret’ dedi. Sonradan öğrendim ki askermiş onlar, komutanları geri çağırmış ve gitmişler, bir daha hiç gelememişler.
Öğleden önce saatleriydi, eşimin yeğenleri Emir ve Emre’nin bize seslendiklerini duydum, onlar beni duymadı ama ilk defa oradan çıkacağıma dair umudum geldi, yine de mutlu olamadım çünkü eşimi ve bütün ailemi toprağa vermek gibi bir görevim olacaktı ve ölmeyi diledim. Sayısız artçı depremlerin sanırım en güçlüsü geldiğinde öğle saatleriydi, aşağı dökülen beton blokların altında kalacaktım, Allah cezamı bitirmeye karar verdi diye sevindim ve kelime-i şahadet getirdim. Sarsıntı bitmiş ama yine ölmemiştim. ‘Neden Allah’ım’ diye sorarken ‘yalvarırım bunu düşmanıma bile yaşatma’ diye yalvardım. Sonra yıkıntılar ardında kalmama sebep olanlar geldi aklıma, ‘onlar hain, onlar düşmanım bile değil; daha beterini yaşasınlar’ diye diledim.
Öğleden sonra Emir ve Emre’yi tekrar duydum, bu defa onlar da beni duydu ve Ela teyzelerini sordular; cevap veremedim sadece ağladım… Sesimin geldiği yere doğru molozları kaldırmaya çalıştıklarını fark ettim, ‘tabi çıkarın beni, gömülecek çok cenaze var’ diye düşündüm. Oysa ailemden sadece eşimi kaybetmişim, kardeşlerim ve eşimin kardeşleri de gelip çok seslenmişler bana ama ben hiçbirini duymamışım.Buna şükretmek bile öyle acı veriyor ki şimdi…
Bu binayı yapan mimar müteahhit,mühendis;bunları denetleyen firma,yapıma izin veren belediye ve hepsini denetleyen şehircilik bakanlığı ile mükemmel sistemi savunan iç işleri bakanlığı vardı;enkaz altından bu yana hepsini derin bir muhabbetle(!) yad ediyorum. Yaşattıklarını yaşamadan ölemesinler!
